Veurige waek kreeg ik wer ins get leuks va Sjaak Heugen,
ein foto van ut kampioenselftal van de Minor oet 1967.
en dat wil ich uch tog gaere loate zeen,
wat woare dat nog ins schoene tieje......
op de site van de minor vertelle ze er dit euver:
De komst van trainer Coy Koopal als opvolger van Louis Struver was de aanloop tot een fantastisch Minorjaar. Ongeslagen de top bereiken in de 1e klasse. Het 2e elftal deed er nog een schepje bovenop en behaalde eveneens het kampioenschap in de reserve 2e klasse. We hebben het natuurlijk over het jaar 1967. Oud-trainer Koopal denkt met plezier terug aan zijn Minorperiode. Mag ook wel een beetje, want hij kwam in een gespreid bedje terecht. De ploeg van voorganger Struver 'stond' zoals dat in voetbal- termen verwoord wordt. Dat geeft Koopal ook volmondig toe. Er was meer. Buiten het speelveld klikte het ook uitstekend tussen de spelers, bestuur en trainer. Wat te denken van leider Giel Ritzen die samen met zijn echtgenote voor sfeer zorgde. Het echtpaar dat thuis maaltijden klaarzette voor de spelers en de ploeg die na de wedstrijd nog enkele uurtjes gezellig uitging in Nuth. Het echtpaar dat thuis maaltijden klaarzette voor de spelers en de ploeg die na de wedstrijd nog enkele uurtjes gezellig uitging in Nuth. Met echtgenotes en kennissen, dat spreekt. Kortom: een vriendenploeg. Dat kwam tot uiting op het veld. Geen wedstrijd ging verloren. Dolle taferelen toen Minor het kampioenschap behaalde. Helemaal leeggespeeld ploften de spelers op het Riosveld neer. 'Het had echt niet langer moeten duren', weet Koopal. 'Maar dat was het waard. Zoiets maak je maar ��n keer in je leven mee. Uniek. 'Meer dan prachtig'! De Nuther bevolking liet zich van de beste zijde zien. Dubbeldik stonden de mensen langs de weg om de helden te verwelkomen. Koopal liep met zijn eega voorop in de stoet. Het kampioensfeest duurde tot in de vroege ochtend. Gezondheidsfreak Koopal, die nooit een sigaret opstak en geen druppel alcohol aanraakte, deed voor het eerst een flinke scheut cognac in zijn Seven-Up. Direct na het feest moest Minor weer aantreden. Het algemeen kampioenschap van Nederland stond op het programma. De finale tussen zaterdag- en zondagamateurs. Wie werd de beste ploeg van Nederland? Minor had uitmuntende papieren. In Middelburg werd met 0-1 gewonnen. Thuis hadden de groen-witten genoeg aan een gelijkspel. Bij de warming-up blesseerde doelman Eugene Cleiren zich. Koopal vond dat hij toch onder de lat moest, zeker nadat Cleiren te kennen gaf te willen spelen. Duizenden zagen onze ploeg op voorsprong komen. Er leek geen vuiltje aan de lucht met 2-0. Na de pauze werd het zelfs 3-1. Ergens ging het toen mis. Middelburg kwam op 3-3. Nog was die stand voldoende om Minor onsterfelijk te maken. Enkele minuten voor het eindsignaal. En toen kwam die hoge bal. Normaal zou Cleiren die simpel gepakt hebben. Niet deze keer. Hij miste zijn gewone sprongkracht en de bal verdween in het net. Een golf van ontzetting spoelde door de rijen supporters. De droom bleek voorbij. Over en sluiten. 'Een hard gelach', zegt Koopal alsof het de dag van gisteren betreft. Hij zag spelers met tranen in hun ogen de kleedkamer van Middelburg binnengaan om de landskampioen te feliciteren. 'Toch had ik die ambiance voor geen goud willen missen'. Goud Over goud gesproken. In 1968 vierde onze vereniging het vijftigjarig bestaansfeest. De deceptie van de gemiste landstitel werd weggespoeld met wijn in het Italiaanse Cisano waar het hele elftal met vakantie ging na het zware seizoen van 1967. Bestuur, leden en supporters stortten zich daarna vol overgave in de feestelijkheden. 'Proficiat', zei burgemeester drs. H. Schmedding. 'Wij zijn er als gemeente trots op een 'mindere' te bezitten die de meerdere (major) van vele sportteams is'. Ook oud-burgemeester H. Starmans richtte enkele vriendelijke woorden aan het adres van de jubilaris. Erevoorzitter Hub Ritzen, jarenlang een gedreven en gewaardeerde voorzitter van onze club, memoreerde zijn pijn dat hij juist in het jubileumjaar de draad van zijn 'levenshobby' had moeten doorknippen. Drukke werkzaamheden maakten dat hij een keuze moest maken tussen een liefhebberij en zijn werk. Wijlen Hub Ritzen heeft veel voor Minor gedaan. Meer dan twintig jaar had hij de leiding bij onze vereniging. Oud-penningmeester Jan Custers denkt dat hij de beste voorzitter was die Minor ooit heeft gehad en daar staat hij niet alleen in. Veel Minormensen vinden dat. 'Organisatorisch perfect en hij nam initiatieven. Ritzen had het helemaal in zijn vingers. Hij bouwde kleedkamers en kocht de tribune van MVV voor f 7500,=. Om maar eens een paar zaken te noemen'. Heinz Paffen volgde Ritzen op. De euforie van de voorgaande jaren veranderde gaandeweg. Een moeilijke tijd volgde. Coy Koopal kon zijn elftal met moeite behouden voor de 1e klasse. Zijn vertrek en dat van enkele spelers brak onze club op. Op 20 april 1969 knapte het lijntje en degradatie naar de 2e klasse was het gevolg van twee seizoenen kwakkelen. G. Hebtenaar, hockeytrainer van origine, werd de nieuwe stuurman van de ploeg en het bestuur zag de enthousiasteling tijdens de training voorop lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten